Grupa C (Argentina, Saudijska Arabija, Meksiko, Poljska)

[Monogamija]

ARGENTINA

O ARGENTINI

Argentina (šp. Argentina), zvanično Argentinska Republika (šp. República Argentina), država je u Južnoj Americi. Prema severu se graniči sa Bolivijom i Paragvajem; prema severoistoku sa Brazilom; prema istoku sa Urugvajem i prema zapadu sa Čileom. Na istoku izlazi na južni deo Atlantskog okeana.

Prostire se na površini od 2.780.400 km², što je svrstava na osmo mesto u svetu, drugo u Latinskoj Americi, i prvo među zemljama španskog govornog područja.

Argentina polaže pravo na deo Antarktika, Folklandska tj. Malvinska ostrva i na Južnu Džordžiju i Južna Sendvička Ostrva.

Argentina se smatra regionalnom silom i jednom od istaknutijih latinoameričkih zemalja. Članica je grupa G-15 i G-20 najvećih ekonomija. Osnivač je Ujedinjenih nacija, Svetske banke, Svetske trgovinske organizacije, Merkosura, Unasura, Zajednice latinoameričkih i karipskih država i Organizacije ibero-američkih država.

Zahvaljujući stabilnoj političkoj situaciji, veličini tržišta i rastu visokotehnološkog sektora, svrstava se u srednje razvijene zemlje sa veoma visokim indeksom humanog razvoja.

Ljudi su na području Argentine prisutni od paleolita. Španska kolonizacija je počela 1512. godine. Argentina je naslednica Vicekraljevstva Rio de la Plata, španske prekomorske kolonije osnovane 1776. godine. Nakon rata za nezavisnost (1810–1818) usledio je građanski rat koji je trajao do 1861. godine, a okončan je novim ustrojstvom zemlje kao federacije provincija sa glavnim gradom Buenos Ajresom. Nakon toga dolazi do velikog priliva useljenika i velikog privrednog razvoja: početkom 20. veka Argentina je bila sedma najbogatija država na svetu.

Međutim, nakon 1930, pored toga što je do polovine 20. veka bila među petnaest najbogatijih država,[8] došlo je do političke nestabilnosti i periodičnih ekonomskih kriza zahvaljujući kojima je postala nedovoljno razvijena zemlja.

FUDBAL KAO RELIGIJA

Fudbalska reprezentacija Argentine (šp. Selección de fútbol de Argentina) nacionalni je fudbalski tim koji predstavlja Argentinu na međunarodnim takmičenjima, pod kontrolom je Fudbalskog saveza Argentine, vladajućeg tela za fudbal u Argentini. Domaći stadion Argentine je Antonio Vespučio Liberti (Monumental)

Argentina je igrala finale Svetskog prvenstva pet puta, uključujući i prvo prvenstvo 1930, u kojem je sa 4:2 poražena od Urugvaja. U naredna dva finala je trijumfovala: 1978 pobedila je Holandiju 3:1 nakon produžetaka; dok je 1986, predvođena Dijegom Maradonom savladala Zapadnu Nemačku 3:2. Finale je igrala još dva puta i oba puta je poražena od Nemačke: 1990 je izgubila 1:0 nakon penala u 87 minutu; dok je, predvođena Lionelom Mesijem, došla do finala 2014, u kojem je poražena ponovo od Nemačke 1:0, golom Maria Gecea u produžecima.

Argentina je jedna od najuspešnijih reprezentacija na Kopa Americi, uz Brazil i Urugvaj, sa 14 titula prvaka Južne Amerike. Osvojila je Kup konfederacija 1992 i Artemio Franki trofej 1993. Olimpijska reprezentacija Argentine osvojila je Olimpijske igre 2004 i 2008.

Argentina, Brazil, Njemačka i Francuska su jedine reprezentacije koje su osvojile sva tri turnira koje organizuje FIFA: Svetsko prvenstvo, Kup konfederacija i Olimpijske igre. Takođe, sve četiri reprezentacije su osvojile regionalna prvenstva (Evropsko Nemačka i Francuska, Kopa Ameriku Brazil i Argentina).

Argentina je kroz istoriju poznata po svom rivalstvu sa Brazilom, Urugvajem, Engleskom i Njemačkom.

FINALE 1930.

Finale se igralo na Stadionu Sentenariju 30. jula 1930. godine. Vrata stadiona bila su otvorena za gledaoce od osam sati ujutro, čak šest sati pre početka utakmice. Službeni podaci govore da je kapacitet iznosio 93.000, te da je stadion bio popunjen do poslednjeg mesta. U finalu ekipe se nisu uspele dogovoriti oko lopte kojom će se igrati, i zato je FIFA intervenisala donevši odluku da će se argentinska lopta koristiti tokom prvog poluvremena, a urugvajska tokom drugog poluvremena. Utakmica je završila 4:2 za Urugvaj nakon zaostatka od 1:2 u poluvremenu. Urugvajci su tako postali prvi svetski prvaci dodavši tu titulu olimpijskoj, koju su osigurali pre dve godine. Žil Rime, tadašnji predsednik FIFA-e, predao je Urugvajcima trofej koji će se kasnije zvati upravo Trofej Žila Rimea. Sledeći dan je proglašen neradnim danom u čitavom Urugvaju, dok su stanovnici Buenos Ajresa, glavnoga grada Argentine, kamenjem gađali zgradu urugvajske ambasade.

SVETSKI PRVACI 1978.

Argentina je kao domaćin igrala u Grupi 1 sa Italijom, Francuskom i Mađarskom. Iako kao domaćin, završila je u grupi na 2. mestu sa 4 boda. Tako kroz iglene uši ušla u drugu fazu prvenstva. Tada su formirane nove grupe gde je Argentina igrala sa dobro poznatim rivalima Brazilom, Peruom i Poljskom. U takvom sastavu grupe zbog bolje gol razlike su zauzeli 1. mesto u grupi ispred Brazila, što ih je odvelo u finale na dvoboj Holandiji. Gde su nakon produžetaka uspeli da podignu boginju prvi put u svojoj istoriji. Udarna igla na ovom prvenstvu bio je Mario Kempes sa 6 postignutih golova.

SVETSKI PRVACI 1986.

Svetsko prvenstvo u fudbalu 1986. je bilo 13. svetsko fudbalsko prvenstvo koje se održalo u Meksiku od 31. maja do 29. juna 1986. godine. Titulu je osvojila Argentina pobedivši reprezentaciju Zapadne Nemačke sa 3:2. Reprezentacija Francuska je osvojila treće, a Belgija četvrto mesto. Debitanti na Svetskim prvenstvima su bile reprezentacije Kanade, Danske i Iraka. Na Svetskom prvenstvu 1986. pojavio se fenomen nazvan „meksički talas”, koji se javlja pri velikim sportskim događajima prilikom kojih publika na stadionu kružno (u smeru kazaljke na satu) ustaje uzdignutih ruku i ponovo seda, popularizovan je širom sveta nakon ovog turnira. Najboljim igračem prvenstva proglašen je Argentinac Dijego Maradona, dok je najbolji strelac bio Englez Gari Lineker sa 6 postignutih golova.

Ovo je ujedno i poslednja titula koju su osvojili na Svetskom prvenstvu.

BOŽANSTVO DIJEGO MARADONA

Dijego Armando Maradona (šp. Diego Armando Maradona; Lanus, 30. oktobar 1960 — Tigre, 25. novembar 2020) bio je argentinski fudbaler i fudbalski trener. Podelio je titulu najboljeg fudbalera 20. veka s brazilskim fudbalerom Peleom.

Karijeru je počeo u Argentinos juniorsima a zatim je igrao za Boku juniors, Barselonu, Napoli i Sevilju. U klupskoj karijeri najviše uspeha imao je noseći dres Napolija, sa kojim je osvojio dve titule prvaka Italije i jedan Kup UEFA. U drugom delu igračke karijere Maradona je imao problem sa kokainskom zavisnošću. Kažnjen je sa 15 meseci zabrane igranja fudbala pošto je 1991. bio pozitivan na doping kontroli. Kratko je igrao i za Njuels old bojse da bi profesionalnu igračku karijeru završio 1997, na 37. rođendan i to u dresu Boke juniors.

U dresu seniorske reprezentacije Argentine je odigrao 91 utakmicu i postigao 34 gola. Nastupio je na četiri Svetska prvenstva. Debitantski nastup na Svetskim prvenstvima, zabeležio je 1982. godine u Španiji. Kao kapiten je predvodio reprezentaciju Argentine do titule prvaka sveta 1986. na Mundijalu u Meksiku. Godine 1990, na Mundijalu u Italiji predvodio je Argentinu do još jednog finala, ali je tada trijumfovala Zapadna Nemačka sa 1:0 u meču u Rimu. Četiri godine kasnije igrao je na Mundijalu u Sjedinjenim Američkim Državama, ali je posle dve utakmice poslat kući jer je na doping testu bio pozitivan na efedrin.

U dva navrata je vodio klubove u Argentini kao trener, a onda je 2008. imenovan za selektora reprezentacije te zemlje. Sa funkcije je otišao 2010. pošto je Argentina ispala u četvrtfinalu Svetskog prvenstva u Južnoj Africi. Posle toga je vodio timove u Ujedinjenim Arapskim Emiratima i Meksiku, a potom se vratio u Argentinu da vodi ekipu Himnasije.

Preminuo je 25. novembra 2020. od posledica srčanog udara, u 60. godini života.

BOG MESI

Lionel Andres Mesi (šp. Lionel Andrés Messi; Rosario, 24. jun 1987) argentinski je fudbaler, koji igra na poziciji napadača za Pariz Sen Žermen i reprezentaciju Argentine, gdje je takođe i kapiten. Smatra se najboljim fudbalerom na svijetu, a od strane mnogih označen je kao jedan od najboljih fudbalera svih vremena. Osvojio je po rekordnih sedam puta Zlatnu loptu i nagradu za najboljeg fudbalera koju dodjeljuje FIFA, rekordnih šest puta zlatnu kopačku, a 2020. imenovan je u idealni tim svih vremena. Sve do ljeta 2021. godine, cijelu karijeru je proveo u Barseloni, gdje je osvojio rekordnih 35 trofeja, od čega deset puta La ligu, sedam puta Kup kralja, osam puta Superkup Španije i četiri puta Ligu šampiona. Rekorder je po broju postignutih golova u La ligi, kao i po broju asistencija i het trikova, po broju het trikova u Ligi šampiona, kao i po broju golova u jednoj sezoni u Evropi, u kalendarskoj godini i po broju asistencija u jednoj sezoni u La Ligi i Evropi. Postigao je preko 750 golova u karijeri, za klub i reprezentaciju i rekorder je po broju postignutih golova za jedan klub.

Rođen je i odrastao u centralnoj Argentini, a sa 13 godina, preselio se u Španiju, gdje je počeo da igra za akademiju Barselone. Za prvi tim debitovao je u oktobru 2004, sa 17 godina i postao je važan dio tima u prve tri godine. U sezoni 2008/09, pomogao je Barseloni da osvoji prvu trostruku krunu u istoriji španskog fudbala (La liga, Kup kralja i Liga šampiona); te sezone, sa 22 godine, dobio je prvu Zlatnu loptu. U naredne tri godine, osvojio je zlatnu loptu još tri puta, postavši tako prvi igrač koji je osvojio zlatnu loptu četiri puta i to zaredom. Tokom sezone 2011/12, postavio je rekord po broju postignutih golova u jednoj sezoni u La ligi i Evropi, sa 50 golova, takođe postavši najbolji strijelac Barselone svih vremena. Naredne sezone, u izboru za zlatnu loptu, završio je na drugom mjestu, iza Kristijana Ronalda, svog najvećeg rivala u karijeri, nakon čega je, u sezoni 2014/15. predvodio Barselonu do trostruke titule po drugi put u istoriji, a postao je najbolji strijelac La lige svih vremena i osvojio je zlatnu loptu po peti put. Godine 2018, postao je kapiten Barselone, a 2019. osvojio je zlatnu loptu po šesti put. U avgustu 2021. nakon 20godina napustio je Barselonu i prešao je u Pariz Sen Žermen.

Sa mladom reprezentacijom Argentine, osvojio je Svjetsko prvenstvo za igrače do 20 godina 2005, gdje je dobio zlatnu loptu za najboljeg fudbalera prvenstva i zlatnu kopačku za najboljeg strijelca, nakon čega je osvojio zlatnu medalju na Olimpijskim igrama 2008. Nakon što je debitovao za seniorsku reprezentaciju 2005, postao je najmlađi igrač u istoriji reprezentacije, koji je nastupio i postigao gol na Svjetskom prvenstvu, na prvenstvu 2006, nakon čega je igrao finale Kopa Amerike 2007, gdje je izabran za najboljeg igrača turnira. U avgustu 2011. imenovan je za kapitena Argentine, sa kojom je zatim igrao tri finala zaredom: na Svjetskom prvenstvu 2014, kao i Kopa Americi 2015. i 2016. Nakon poraza u sva tri finala, 2016. je objavio da završava reprezentativnu karijeru, ali je zatim promijenio odluku i igrao je na Svjetskom prvenstvu 2018. i na Kopa Americi 2019. Godine 2016. postao je najbolji strijelac Argentine svih vremena, a zbog stila igre i driblinga, poređen je sa Dijegom Maradonom, dok ga je sam Maradona označio kao svog nasljednika. Kao član Argentine, osvojio je Kopa Ameriku 2021. što mu je bio prvi trofej sa reprezentacijom.

Kao jedan od najpopularnijih sportista na svijetu, sponzorišu ga brojne kompanije, među kojima je i Adidas od 2006, a Mesi je ubrzo postao vodeći brend kompanije. U periodu od 2009. do 2014. bio je najplaćeniji fudbaler na svijetu pet od šest godina, dok je 2019. imenovan za najplaćenijeg sportistu na svijetu, od strane časopisa Forbes. Časopis Time, svrstao ga je među 100 najuticajnijih ličnosti na svijetu 2011. i 2012. U februaru 2020, dobio je nagradu za najboljeg sportistu na svijetu u izboru Laureus akademije, postavši tako prvi fudbaler i prvi sportista iz ekipnih sportova koji je dobio nagradu. Kasnije tokom godine, postao je drugi fudbaler i drugi igrač iz timskih sportova koji je zaradio više od milijardu dolara tokom karijere.

PUT U KATAR

SPISAK ARGENTINE:

Golmani: Emilijano Martinezs(Aston Vila), Heronimo Rulji (Viljareal) i Franko Armani (River Plejt).

Odbrana: Nauel Molina (Atletiko Madrid), Gonsalo Montijel (Sevilja), Huan Fojt (Viljareal), Kristijan Romero (Totenhem), Herman Pecelja (Betis), Nikolas Otamendi (Benfika), Lisandro Martines (Mančester junajted), Markos Akunja (Sevilja), Nikolas Taljafiko (Olimpik Lion)

Vezni red: Rodrigo De Pol (Atletiko Madrid), Leandro Paredes (Juventus), Aleksis Mekalister (Brajton), Gvido Rodriges (Betis), Alehandro Papu Gomes (Sevilja), Enco Fernandes (Benfika), Esekijel Palasios (Bajer Leverkuzen).

Napad: Lionel Mesi (PSŽ), Paulo Dibala (Roma), Lautaro Martines (Inter), Anhel di Marija (Juventus), Hulijan Alvares (Mančester siti), Nikolas Gonsales (Fiorentina), Hoakin Korea (Inter)

[Monogamija]

SAUDIJSKA ARABIJA

O SAUDIJSKOJ ARABIJI

Saudijska Arabija (Listeni/ˌsaʊdi əˈreɪbi.ə/ ili Listeni/ˌsɔːdiː əˈreɪbi.ə/; arap. السعودية as-Su‘ūdiyyah ili as-Sa‘ūdiyyah), službeno Kraljevina Saudijska Arabija (arap. المملكة العربية السعودية al-Mamlakah al-‘Arabiyyah as-Su‘ūdiyyah, O ovom zvuku izgovor?/i), je arapska država, i najveća država Arapskog poluostrva u jugozapadnoj Aziji. Na zapadu dugom obalom izlazi na Crveno more, a na istoku na Perzijski zaliv. Graniči na sjeveru s Jordanom, Irakom i Kuvajtom, na jugu s Jemenom, na jugoistoku s Omanom te na istoku s Ujedinjenim Arapskim Emiratima i Katarom. Ima morsku granicu s Bahreinom s kojim je povezana mostom. Zauzima površinu od oko 2.150.000 km2 i ima 30,7 miliona stanovnika.

Oblast moderne Saudijske Arabije se ranije sastojala od četiri distinktna regiona: Hidžaz, Nadžd i delova istočne Arabije (Al-Hasa) i južne Arabije (Asir). Saudijsko Arabijsko kraljevstvo je formirao 1932. Ibn Saud. On je ujedinio četiri regiona u jednu državu putem serije osvajanja počevši sa zauzimanjem Rijada 1902. godine, drevne postojbine njegove familije, dinastije Sauda. Od tog vremena zemlja je bila apsolutna monarhija u kojoj se vlada u skladu s islamskim principima. Vahabizam je nazivan „predominantnim svojstvom saudijske kulture“. Saudijska Arabija se ponekad naziva „Zemljom dvije svete džamije“ u smislu Masdžid al-Haram (u Meki), i Masdžid al-Nabavi (u Medini), dva najsvetija mjesta Islama. Kraljevstvo ima preko 30 miliona stanovnika, od čega su dve trećine Saudijci i jedna trećina su strani državljani. Trenutno državno uređenje je na snazi od 1932. godine kada je Abdulaziz ibn Saud proglasio nezavisnost kraljevstva, dok njene korijene možemo naći još dublje u historiji, s uspostavom prve saudijske države 1744. godine.

Saudijska Arabija je vodeći svjetski izvoznik nafte, koja je ujedno i glavni ekonomski pokretač razvoja države. Izvoz nafte čini oko 90% ukupnog izvoza i donosi oko 75% prihoda državnog budžeta, što doprinosi relativnom ekonomskom blagostanju njenih stanovnika. Loša strana velike zavisnosti ekonomije o nafti je nestabilna cijena navedenog energenta na svjetskom tržištu . Također ponekad ovu zemlju i Rusiju nazivaju energetskim supersilama.

FUDBAL U ARABIJI

Fudbalska reprezentacija Saudijske Arabije (arap. منتخب السعودية لكرة القدم) nacionalni je fudbalski tim koji predstavlja Saudijsku Arabiju na međunarodnim takmičenjima i pod kontrolom je Fudbalskog saveza Saudijske Arabije. Saudijska Arabija je jedna od najuspješnijih reprezentacija u Aziji. Na svetskoj sceni prema njima se odnose prema novajlijama, jer im je prvo svetsko prvenstvo bilo ono 1994. u SAD, ali kvalifikovali su se na svako prvenstvo od 1994.

Od 1994 učestvovali su 5 puta, preskočili su učešće u Južnoj Africi i nakon toga u Brazilu 2014. godine. Izuzev prvog prvenstva na kojem su se pojavili 1994. godine kada su dogurali u 1/8 finala sva ostala učešća su završavali u grupi.

Najuspešniji reprezentativaca ove Azijske zemlje je Mohamed Al-Dajea golman koji je za reprezentaciju odigrao 173 zvanične utakmice i učestvovao je na čak 4 prvenstva. Zvanično se oprostio 2012. godine kada je na oproštaju bilo 70.000 ljudi gde je branio za Al-Hilal protiv Juventusa.

Najuspešniji golgeter svih vremena je Majed Abdula koji je na 172 utakmice dao 72 gola. Celu svoju karijeru je proveo u Al-Nasru u Saudijskoj Arabiji.

S druge strane najuspešniji golgeter na svetskim prvenstvima je Al-Jaber sa 3 gola na 4 prvenstva.

PUT U KATAR

Saudijska Arabije je uspela i 6. put da se kvalifikuje na Svetsko prvenstvo. Kroz kvalifikacije je igrala u grupi sa Japanom, Australijom, Omanom, Kinom i Vijetnamom. Uspeli su da kvalifikacije završe ispred Australije, Japana i Kine i da se na taj način direktno plasiraju na Svetsko prvenstvo.

Spisak reprezentativaca sa prvenstvo:

Golmani: Mohamed Al Ovais (Al Hilal), Navaf Al Akidi (Al Nasr), Mohamed Al Jami (Al Ahli).

Odbrana: Jaser Al Šahrani (Al Hilal), Ali Al Bulaihi (Al Hilal), Abdulelah Al Amri (Al Nasr), Abdulah Madu (Al Nasr), Hasan Tambakti (Al Šabab), Sultan Al Ganam (Al Nasr), Mohamed Al Breik (Al Hilal), Saud Abdulhamid (Al Hilal).

Vezni red: Salman Al Faradž (Al Hilal), Rijad Šarahili (Abha), Ali Al Hasan (Al Nasr), Mohamed Kano (Al Hilal), Abdulelah Al Malki (Al Hilal), Sami Al Nadžei (Al Nasr), Abdulah Otajf (Al Hilal), Naser Al Davsari (Al Hilal), Abdulrahman Al Abud (Itihad), Salem Al Davsari (Al Hilal), Hatan Bahebri (Al Šabab).

Napad: Fahad Al Muvalad (Al Šabab), Haitham Asiri (Al Ahli), Saleh Al Šehri (Al Hilal), Firas Al Buraikan (Al Fateh).

[Monogamija]

MEKSIKO

Meksiko (španski: México [ˈme.xi.ko]), službeno Sjedinjene Meksičke Države (skraćeno: SMD; španski: Estados Unidos Mexicanos, skraćeno EUM), država u Sjevernoj Americi koja graniči na severu sa SAD, na jugoistoku sa Gvatemalom i Belizeom, na zapadu sa Tihim okeanom, a na istoku sa Meksičkim zalivom i Karipskim morem. Površina Meksika iznosi 1.972.550 km² i po tome je 13. država u svetu. Glavni i najveći grad Meksika je Meksiko, a drugi veći gradovi su Ecatepec de Morelos, Guadalajara, Puebla, Ciudad Juárez, Tijuana, Monterrey i León. Broj stanovnika Meksika prema proceni iz 2012. iznosio je 113.910.608.

U pretkolumbovskom Meksiko postojale su mnoge indijanske kulture koje su stvorile napredne civilizacije kao što su Olmeci, Tolteci, Teotivakan, Zapoteci, Maje i Asteci. Španija je 1521. godine pokorila ovu teritoriju i organizovala je u Novu Španiju. Meksiko je stekao nezavisnost od Španije 1821. Period posle sticanja nezavinosti obeležile su privredne nestabilnosti, Američko-meksički rat i teritorijalni ustupci SAD, građanski rat, dva carstva i diktatura. Diktatura je 1910. godine dovela do Meksičke revolucije, što je dovelo do donošenja Ustava iz 1917. i uspostavljanja današnjeg političkog sistema.

Prema Svjetskoj turističkoj organizaciji, Meksiko je glavna turistička destinacija u Latinskoj Americi i deseta najposećenija na svijetu. Za tu posećenost najviše su zaslužne kulturne i prirodne lokacije koje je UNESCO svrstao kao Svjetsku baštinu; ima ih 31, a po brojnosti Meksiko je prvi na kontinentu i šesti u svijetu. Prema bruto domaćem proizvodu, Meksiko je četrnaesta globalna ekonomija, a po paritetu kupovne moći nalazi se na jedanaestom mjestu u svijetu. Prema izveštaju UN iz 2011, meksički ljudski razvojni indeks je bio 0,770, te se Meksiko našao na 57. mjestu u svijetu. Međutim, raspodela bogatstva je neujednačena, jer u zemlji postoje krajevi sa različitim ljudskim razvojnim indeksom; neki krajevi su visoko razvijeni poput Njemačke, a neki siromašni kao Burundi. Takođe, Meksiko je jedna od zemalja sa najvećim klimatskim diverzitetom u svijetu, smatra se jednom od 17 zemalja svijeta sa megadiverzitetom; u Meksiku se nalazi 10—12% svijetske biološke raznovrsnosti, a takođe je i dom za preko 12.000 endemskih vrsta.

Politički, Meksiko je demokratska, federalna republika koja se sastoji od 32 države, to jest od 31 države i jednog federalnog okruga. Sedište vlade i sindikata nalaze se u Ciudad de México-u, čija teritorija je određena kao federalni okrug.

FUDBAL U MEKSIKU

Fudbalska reprezentacija Meksika (španski: Seleccion de futbol de Mekico ) predstavlja Meksiko u međunarodnom fudbalu i njome upravlja Meksička fudbalska federacija (španski: Federacion Mekicana de Futbol). Takmiči se kao član KONKAKAF-a.

Meksiko se kvalifikovao na sedamnaest svetskih prvenstava i kvalifikovao se uzastopno od 1994. godine, što ga čini jednom od šest zemalja kojima je to uspelo. Reprezentacija Meksika, zajedno sa Brazilom, jedine su dve nacije koje su se izborile za plasman u grupnu fazu tokom poslednjih sedam svetskih prvenstava. Meksiko je igrao sa Francuskom u prvom meču prvog Svetskog prvenstva 13. jula 1930. Najbolji napredak Meksika na svetskim prvenstvima bio je dolazak do četvrtfinala na svetskim prvenstvima 1970. i 1986. od kojih su oba održana na meksičkom tlu.

Meksiko je istorijski najuspešnija reprezentacija u regionu KONKAKAF, sa osvajanjem jedanaest titula konfederacije, uključujući osam zlatnih kupova KONKAKAF i tri šampionata KONKAKAF (preteča Zlatnog kupa), kao i dva NAFC šampionata, jedan Kup nacija Severne Amerike, jedan kup KONKAKAF i dve zlatne medalje sa Igara Centralne Amerike i Kariba. To je jedna od osam nacija[a] koje su osvojile dva od tri najvažnija fudbalska turnira (Svetsko prvenstvo, Kup konfederacija i Letnje olimpijske igre), osvojivši 1999. FIFA Kup konfederacija[4] ​​i Letnje olimpijske igre 2012. godine. 5] Meksiko je takođe jedini tim iz KONKAKAF-a koji je osvojio zvanično FIFA takmičenje, osvojivši FIFA Kup konfederacija 1999. godine. Iako je Meksiko pod jurisdikcijom KONKAKAF-a, reprezentacija je redovno pozivana da se takmiči na Kopa Amerike od 1993. do 2016. godine, dva puta je bila drugoplasirana – 1993. i 2001. – i tri puta osvajala trećeplasirano odličje.

Igrači sa najvećim brojem utakmica su Andres Guardado i Klaudio Suarez, sa po 177. S tim da Guardado još uvek aktivno igra.

PUT U KATAR

Meksiko je kroz dosta teške kvalifikacije uspeo da se plasira direktno u Katar i to sa istim brojem bodova kao i Kanada, a ispred SAD - a.

Momci koji će predstavljati svoju zemlju u Kataru su:

Golmani: Giljermo Očoa (Amerika), Alfredo Talavera (Juarez), Rodolfo Kota (Leon);

Defanzivci: Ektor Moreno (Monterej), Hesus Galjardo (Monterej), Nestor Arauho (Amerika), Sesar Montes (Monterej), Horhe Sančes (Ajaks), Eerardo Artega (Genk), Kevin Alvarez (Pačuka), Hoan Vaskes (Kremoneze);

Vezisti: Andres Gvardado (Betis), Ektor Erera (Hjuston), Edson Alvarez (Ajaks), Orbelin Pineda (AEK), Urijel Antuna (Kruz Azul), Erik Gutjerez (PSV), Karols Rodrigez (Kruz Azul), Roberto Alvarado (Gvadalahara), Luis Romo (Monterej), Luis Šaves (Pačuka);

Napadači: Raul Himenes (Vulverhempton), Irving Lozano (Napoli), Enri Martin (Amerika), Aleksis Vega (Gvadalaha) i Rohelio Funes Mori (Monterej).

[Monogamija]

POLJSKA

Poljska (poljski Polska [ˈpɔlska]; službeno Republika Poljska, poljski Rzeczpospolita Polska), država u srednjoj Evropi. Geopolitički pripada istočnoj Evropi[6] i graniči se sa ruskom enklavom Kalinjigradskom oblašću) i Litvanijom na severoistoku, Belorusijom i Ukrajinom na istoku, Slovačkom i Češkom na jugu i Nemačkom na zapadu, dok na severu izlazi na Baltičko more. Poljska je članica Evropske unije i NATO pakta. Ukupna površina Poljske je 312.679 km², što je čini 69. na spisku najvećih država sveta i 9. najvećom u Evropi. U Poljskoj živi više od 38 miliona ljudi, po čemu je 34. u svetu i 8. u Evropi.

Za godinu osnivanja Poljske se uzima 966. godina kada je njen vladar knez Mješko I prihvatio hrišćanstvo. Kraljevina Poljska je 1569. sklapanjem Lublinske unije ušla je u dugotrajni savez sa Velikom kneževinom Litvanijom, čime je osnovana moćna i prostrana Državna zajednica Poljske i Litvanije. Zajednica je nestala 1795, a teritoriju Poljske su podelile Pruska, Ruska Imperija i Austrija. Poljska je svoju samostalnost obnovila 1918. nakon Prvog svetskog rata, da bi je ponovo izgubila u Drugom svetskom ratu. Poljska je u ratu izgubila oko 6 miliona građana, a iz rata je izašla u značajno promenjenim granicama. Posleratna Narodna Republika Poljska bila je u okviru Istočnog bloka, pod jakim sovjetskim uticajem. Za vreme revolucija 1989. komunistička vlast je ukinuta.

Poljska je unitarna država, koju čini 16 vojvodstava.

Ime Poljska potiče od plemena Poljana, koji su naseljavali teritoriju današnje Velikopoljske. Reč Poljani (Polanie) može da se protivmači kao „oni koji žive na poljima“. Može da se pretpostavi da je glavno zanimanje tog plemena bila zemljoradnja, dok je kod ostalih plemena, npr. Vislana i Mazovšana bilo drugačije jer su naseljavali šumske terene.

U prošlosti su korišćeni latinski termini terra Poloniae - poljska zemlja ili Regnum Poloniae - poljsko carstvo. Ime Poljska (Polska) počinje da se koristi u XI veku. Zemlja Poljana je u XIV veku nazivana Staropoljska (Staropolska), a kasnije Velikopoljska (Wielkopolska). Južne zemlje su zbog kontrasta nazivane Malopoljska (Małopolska).

Ostala imena Poljske: (Lechia, persijski jezik Lachistan, litvanski Lenkija) i Poljaka (rus. Lяh, mađ. Lengyel) potiču od imena plemena Leđana, za koje se smatra da su živeli u sadašnjem jugozapadnom delu Poljske.

Reč žečpospolita (rzeczpospolita) označava republiku.

FUDBAL U POLJSKOJ

Fudbalska reprezentacija Poljske (polj. Reprezentacja Polski w piłce nożnej) nacionalni je fudbalski tim koji predstavlja Poljsku u fudbalskim takmičenjima i pod kontrolom je Fudbalskog saveza Poljske, vladajućeg tela za fudbal u Poljskoj. Svoje utakmice igra na Nacionalnom stadionu u Varšavi.

Jednu od najboljih ekipa Poljska je imala sredinom sedamdesetih godina 20. vijeka. U kvalifikacijama za Svjetsko prvenstvo 1974, izborila je remi sa Engleskom na Vembliju i plasirala se na prvenstvo. Na prvenstvu, Poljska je stigla do polufinala; u posljednjem meču grupne faze, u utakmici koja je odlučivala finalistu, poražena je od Nemačke 1:0, dok je u meču za treće mesto savladala Brazil 1:0 i tako došla do najvećeg uspeha u istoriji. Napadač Poljske, Gžegož Lato, osvojio je Zlatnu kopačku za najboljeg strelca, sa sedam postignutih golova. Treće mesto osvojila je i na Svjetskom prvenstvu 1982. u Španiji, gdje je pobijedila Francusku 3:2 u meču za treće mjesto, nakon što je u polufinalu poražena od Italije 2:0.

Na Olimpijskim igrama 1972. u Minhenu, Poljska je osvojila zlatnu medalju, pobjedom u finalu nad Mađarskom 2:1. Na Olimpijskim igrama 1976. u Montrealu osvojila je srebrnu medalju, u finalu je poražena od Istočne Njemačke 3:1; srebrnu medalju osvojila je i na Igrama 1992. u Barseloni, gdje je poražena 3:2 od Španije.

Poljska se na Evropsko prvenstvo prvi put plasirala 2008, a zatim se automatski kvalifikovala na prvenstvo 2012. kao domaćin, zajedno sa Ukrajinom. Oba puta prvenstvo je završila na poslednjem mestu u grupi.

Kvalifikacije za Svjetsko prvenstvo 1974. Poljska je završila na prvom mestu u svojoj kvalifikacionoj grupi, napravivši veliko iznenađenje eliminisanjem Engleske i plasiranjem na prvo Svetsko prvenstvo od 1938. Na otvaranju prvenstva prvi meč igrali su protiv Argentine, reprezentacije koja je po šesti put učestvovala na prvenstvu. Gregož Lato je postigao gol u sedmom minutu, dok je već u osmom Andžej Šarmah postigao gol za 2:0; Argentina je smanjila u 60. minutu, ali je Lato dva minuta kasnije vratio prednost Poljskoj od dva gola; Karlos Babington je postigao drugi gol za Argentinu u 66. minutu, što je rezultat koji je ostao do kraja i Poljska je trijumfovala. U drugom kolu savladali su Haiti 7:0, uz hetrik Šarmaha. Poslednji meč u grupnoj fazi igrali su protiv Italije, drugoplasirane sa Svetskog prvenstva 1970; Poljska je već bila obezbedila plasman u drugu fazu, a bio im je potreban barem remi za prvo mjesto u grupi. Šarmah i Dejna postigli su golove u prvom poluvremenu, dok je za Italiju Fabio Kapelo postigao gol u 86. minutu za konačnih 2:1 i sve tri pobjede Poljske u prvoj fazi. U drugoj fazi, Poljska je bila u grupi sa Švedskom, Jugoslavijom i Nemačkom. Prvi meč igrali su protiv Švedske, koja u grupnoj fazi nije postigla nijedan gol; slavili su 1:0 golom Lata. U drugom meču savladali su Jugoslaviju 2:1; Poljska je povela golom Dejne iz penala; izjednačio je Stanislav Karasi u 43. minutu, dok je pobjedu Poljskoj donio Lato u 62. minutu. I Njemačka je u prva dva kola ostvarila pobede i duel u trećem kolu između Poljske i Zapadne Njemačke odlučivao je putnika u finale. Kiša je padala cijeli dan, a zbog lošeg vremena Poljaci su tražili da se utakmica pomeri; austrijski sudija Erih Linemajer ovo nije dozvolio. U 53. minutu Uli Henes je promašio penal, dok je pobjedu Zapadnoj Nemačkoj donio Gerd Miler golom u 76. minutu. Poljskoj je ostala utješna nagrada, borba za treće mjesto, u kojoj su bili bolji od Brazila 1:0, golom Lata koji je tako sa sedam golova bio najbolji strijelac prvenstva.

Nakon velikog uspjeha na Svetskom prvenstvu, Poljska nije uspjela da se plasira na Evropsko prvenstvo, osvojivši drugo mjesto u kvalifikacionoj grupi, sa istim brojem bodova kao i Holandija ali slabijim međusobnim skorom. U kvalifikacijama za Svetsko prvenstvo 1978, sa pet pobjeda i remijem protiv Portugalije, Poljska se plasirala na prvenstvo, sa dva boda ispred Portugalije. Na prvenstvu, Poljaci su u grupi bili sa Zapadnom Nemačkom, Tunisom i Meksikom. Prvenstvo je otvorila remijem bez golova sa Zapadnom Nemačkom, dok je u drugom kolu savladala Tunis, golom Lata u 43. minutu. U posljednjem kolu, savladali su Meksiko 3:1, sa dva gola Bonjeka i jednim pogotkom Dejne za prolaz u drugu fazu sa prvog mesta. U drugoj fazi, rivali Poljske bili su Brazil, Argentina i Peru. Savladali su Peru 1:0, ali su poraženi od Brazila i Argentine; nisu uspeli da se plasiraju u borbu za medalju, završivši na trećem mestu.

IKONA REPREZENTACIJE - ROBERT LEVANDOVSKI

116 - 63

Robert u Poznanju

Robertu je menadžer predložio da ode u FK Leh Poznanj, i tako je i bilo. Sa svojim novim klubom Levandovski je postigao svoj prvi gol u debitantskim mečevima. U prvoj sezoni u dresu Poznanja dao je čak dvadeset golova(14 u prvoligaškim mečevima, 2 u kupu i 4 u UEFA kupu. Takođe je postigao i svoj prvi gol kao reprezentativac protiv San Marina. U drugoj sezoni postigao je 18 golova u Ekstraklasi i još jednom dobio titulu igrača sa najviše golova. Takođe je i osvoji Ekstraklasu sa Lehom. Poslije te sezone su mu dolazile razne ponude, a najveća mu je stigla od Borusije Dortmund. Borusija je platila najveću cijenu ikad plaćenu nekom poljskom klubu.

Borusija Dortmund

Robert je u Borusiji pokazivao svoje vještine i pomagao im da osvoje Bundes ligu. Naučio je i njemački jezik i njihovu kulturu. U svojoj drugoj sezoni Levandovski postaje najbolji napadač u Bundes ligi i treći golgeter u ligi po broju datih golova. Pomagao je i Borusiji da dobije duplu krunu i bio je predložen za najboljeg igrača u ligi. Veliki evropski klubovi htjeli su da ga kupe, ali on je ostao. Sezonu je završio uspješno igrajući za nacionalni tim na Evropskom prvenstvu. u Ligi šampiona se takođe pokazao kao odličan igrač, postižući gol u grupnoj fazi protiv Reala. Vrhunac u sezoni Lige Šampiona dostigao je u polufinalu kada je postigao nevjerovatna 4 gola protiv Real Madrida.

Bajern Minhen

U novembru 2013. godine Levandovski je objavio dogovor o prelasku u redove najtrofejnijeg nemačkog kluba minhenski Bajern. Predugovor o petogodišnjem ugovoru sa Bavarcima potpisan je 3. januara 2014. ali je ostao do kraja sezone u Dortmundu čekajući istek ugovora sa Borusijom. Kao nova "devetka" Bajerna Levandovski je zvanično predstavljen 9. jula 2014. godine.

Barselona

U julu 2022. godine Levandovski i Barselona su objavili dogovor o prelasku u redove Katalonaca. Cena transfera je 50 miliona evra. Ugovor je potpisan na 3 godine sa opcijom produžavanja na još godinu dana.

PUT U KATAR

Poljska je igrala u dosta jakoj grupi sa Engleskom, Albanijom, Mađarskom i dva autsajdera San Marinom i Andorom. Završili su na 2. mestu iza Engleske. Sreću su tražili kroz plej of. Obzirom na dešavanja u Ukrajini otišli su direktno na megdan Švedskoj gde su 29.03. uspeli da ih dobiju 2-0 i obezbede vizu za Katar.

Reprezentativci na spisku za Katar.

Golmani: Vojčeh Ščensni (Juventus), Bartlomej Drongovski (Specija), Lukaš Skorupski (Bolonja).

Odbrana: Meti Keš (Aston Vila), Bartoš Berešinski (Sampdorija), Kamil Glik (Benevento), Jan Bednarek (Aston Villa), Jakub Kivjor (Specija), Mateuš Vjeteska (Klermon), Nikola Zalevski (Roma), Robert Gumni (Augsburg), Artur Endžejčik (Legija).

Vezni red: Kristijan Bjelik (Birmingem), Pšemislav Frankovski (Lans), Jakub Kaminski (Volfzburg), Kamil Grosicki (Pogon), Gžegož Krihovjak (Al Šabab), Mihal Skuraš (Leh), Sebastijan Šimanski (Fajenord), Pjotr Zjelinski (Napoli), Šimon Žurkovski (Fjorentina), Damjan Šimanski (AEK).

Napad: Robert Levandovski (Barselona), Arkadijuš Milik (Juventus), Kšištof Pjontek (Salernitana), Karol Sviderski (Šarlot).

[Angus Young]

Ako izuzmemo navijanje za Srbiju, Argentina je moj favorit na ovom prvenstvu, a uklapa se i ovo taman kako treba:
https://www.mozzartsport.com/fudbal/vesti/to-samo-sudbina-moze-da-udesi-mesi-igra-1000-utakmicu-u-finalu-mundijala/433894

[Monogamija]

Svakako poslednja prilika da uzme boginju, verujem da ima motiva na pretek i da će konačno da donese kao lider radost u Argentinu. Moja predikcija je da stižu do 1/2 finala, a tamo svašta može da bude.

[Puta Tapar]

Njima će teže biti u ⅛ nego u ¼.

[Monogamija]

Ja bih dodao da od Poljske očekujem da malo konkurentnija bude. Stvarno imaju dobru ekipu, ali su uvek na takmičenjima anemični. Mnogo se oslanjaju da će Leva uraditi sam nešto, međutim ako on nema inspiraciju ode sve u tri lepe.

[grobar_Zvornik]

Највећи проблем Пољака је задња линија. Уз сво поштовање сваког, позади су баш дискутабилни. Голмани и најмање.

Кључан меч за пролазак даље биће им против Мексика, који традиционално игра добро групну фазу. На посљедњих седам Мундијала су сваки пут пролазили групу. Истина и испадали у осмини финала.

[grobar_Zvornik]

[Baxter Stockman]

https://www.zurnal.rs/scc/clanak/141771/sp-u-kataru/problemi-za-argentinu-zbog-povreda-otpala-dva-igraca

[baketa96]

Ajmo braco iz Meksika

[Koridor]

Red je da vidimo i gaucose na djelu.
Sve osim rutinske pobjede nad saudima bice iznenadjenje.
Za njih je najbitnije da se danas niko ne povrijedi.

[Ćoba]

Produži sat smećaru. Bravo Saudijci!

[murinjo80]

Govna jedna igra se dok ne daju gol.